Find the block that sits highest on the page, copy the link to it, and paste that link at the bottom of the page.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Age sane, inquam. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat.
Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Duo Reges: constructio interrete. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Ad eos igitur converte te, quaeso. Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni? Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Sint ista Graecorum;
Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Primum quid tu dicis breve?
Restinguet citius, si ardentem acceperit. Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere; Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere.
Si enim ad populum me vocas, eum. Hoc non est positum in nostra actione. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum.
Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Cur id non ita fit?
Minime vero istorum quidem, inquit. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Bonum valitudo: miser morbus. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Pugnant Stoici cum Peripateticis. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Istic sum, inquit.
Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Si enim ad populum me vocas, eum. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Nemo igitur esse beatus potest. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo.
Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est. Et quidem, inquit, vehementer errat; Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano. An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest.
An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Istic sum, inquit. Scrupulum, inquam, abeunti; Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Quis istud possit, inquit, negare?
Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere.
Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Quid nunc honeste dicit? Equidem, sed audistine modo de Carneade? Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Quippe: habes enim a rhetoribus; Age sane, inquam.
Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Scisse enim te quis coarguere possit? Deinde dolorem quem maximum? Quid ergo? Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Iam in altera philosophiae parte.
Nihil est enim, de quo aliter tu sentias atque ego, modo commutatis verbis ipsas res conferamus. Atque adhuc ea dixi, causa cur Zenoni non fuisset, quam ob rem a superiorum auctoritate discederet. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Peccata paria. Iam in altera philosophiae parte. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn.
Sin aliud quid voles, postea. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia.
Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare.
Cave putes quicquam esse verius. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate.
Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Quid est enim aliud esse versutum? Quae sequuntur igitur? A villa enim, credo, et: Si ibi te esse scissem, ad te ipse venissem. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?
Certe non potest. Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis.
Et ego: Piso, inquam, si est quisquam, qui acute in causis videre soleat quae res agatur. Quae cum dixisset, finem ille. Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est. Negare non possum. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Que Manilium, ab iisque M.